Tre ord på snei, glem ikke meg!



Boka var blå, dekorert med gull på utsida. Minnebok stod det på utsida. Eg fekk ho då eg gjekk i første klasse., og når eg blar i henne, finn eg minne skrive av første lærarinna mi, av elevar eg gjekk saman med på skulen, av lærarinna i 2. og 3. klasse, og  av Andreas Midtgård då eg gjekk i storskulen.
Det var stas å ha minnebok, å spørje venner om å skrive minne, og vente i spaning for å få boka attende. Nokre hadde fått hjelp frå mor og far, andre hadde hadde streva og laga minne sjølv.
Det var ein del av heimearbeidet å skrive i minnebok, om du hadde ei med deg heim.

Stovebordet vart rydda, og mor hjelpte deg å lage fine tynne liner med blyant, og skreiv eit minne på kladdeark. Eg skreiv etter, og lærde at overskrifta skulle være midt over minnet, anten det var minne, eller minne til Aslaug.  Så kom poesien, lykkeønskjet og helsing med nanm. Det siste skulle stå midt under, eller til høgre på sida.  Eit vakkert minne skulle ha teikning, og ofte måtte mor hjelpe til å lage ein fin blome som liljekonval eller forglemmmegei.Hadde ikkje mor tid til å hjelpe, så limte me inn glansbilete. For minnet skulle vera vakkert! Så var minnet ferdig,og du viska vekk blyanthjelpelinjene med viskelær .Boka vart lagt i ranselen, og Du gav det stolt  til eigaren dagen etterpå.
Me las i minnebøkene, samanlikna minner og fekk naboar til å skrive. Det var helst kvinnfolka som skreiv. Mennene braud seg ikkje om slikt.

Minneboka hadde si tid til skuledagboka kom. Då vart minnene og skribleria i ho i staden.
Då eg gjorde research for dette blogginnlegget, fann eg ut at minneboka, også har blitt kalla  stambok, poesialbum, erindringsbok . Ho hadde sitt opphav på 15-1600 tallet, der studentane brukte ho som reisedagbok, og fekk studentar og professorar til å skrive inn kvar dei hadde vore og kva dei hadde lært. Ho heldt fram i litt anna form på 1700 talet, da ein fekk vener og kjennigar til å skrive poetiske minne, slik det og var heilt fram til omlag 1970.
Poesien var enkel, og mykje lik fra minnebok til minnebok, og på ulike stader i landet:. Nokre skreiv bibelord, andre ein oppbyggeleg song,:  Å leva, det er å elska det beste
                                                                di sjel fekk nå.  Å leva, det er i arbeid                                                                                                      mot rikare mål å trå.

Andre skreiv råd: Tro ikke alt du hører,si ikke alt du vet.Da sparer du mange byrder,på sinn og samvitighet.
Nokre  prisa minnebokeigaren:   Roser er røde, fioler er blå.Druer er søte og du like så
Andre var meir humoristiske:- Tre ord på snei, glem ikke meg. Eller :Gi lykken må gro som gresset bak do.



.            Finns det minnebøker i dag? Eller er det Facebook, Snap og Insta som har teke over?

Då eg skulle finne bilete frå mi eiga minnebok var ho borte. Difor er bileta frå nett. God helg!                           


Kommentarer

Legg inn en kommentar

Populære innlegg fra denne bloggen

På gamle stigar- i Husdalen.

Bilde
Då Sigmund Husdal kom inn i livet til mor i 1961, og eg og syskena mine samstundes fekk ny stefar, så hende det mykje nytt. Eg overnatta i år i Husdalen for fyrste gong på mange år, og då kom tankane om korleis det var då me starta å reise dit. Husdalen er ein avsidesliggjande gard ein times gange frå Bjørsvik. Du reiste dit, anten med rutebåten eller vart køyrt,  og gjekk så ei ganske bratt stigning opp til Husdalsvatnet, der du anten kunne ro over, eller gå den bratte og til dels glatte stigen opp til Grautevika, der det var kjerreveg resten av vegen. Me ungane lærde snart snarvegane, der du kunne korta inn turen med opptil 10 minuttar. Det du måtte ha med deg, bar du på ryggen og i hendene, så vi måtte ha eit par kvilepausar uansett. Vel oppkomen var det tre hus, der bestemor og bestefar budde i det eine,  Ivar og Olaug budde i det andre saman med ungane sine, og Sigmund hadde kjøpt det nedste huset, og hadde det som ei familiehytte, der også søskena hans kunne vera på vi
Les mer

Fløksand husmorskule

Bilde
Litt frå 60-talet.  Då eg var ferdig med gymnaset i -64, meinte mor at eg måtte kunna koka poteter. Det kunne eg, men forat utdanninga mi skulle vera perfekt, så måtte eg ha eit halvår på husmorskule. Denne skulen var og god å ha både om ein skulle søkje sykepleie eller bli hustellærar. Så eg søkte opptak ved Fløksand husmorskule våren 1965, og kom inn. Skulen var då vel etablert, opna 1909, og nyrestaurert i 1954. Mange kjende personlegheiter har gått her, og eg lærde seinare at Ingrid Espelid Hovig var elev her i 1943, då det ikkje var elektrisitet, og alt måtte kokast på ved og kol i kjellaren. Ho kom tilbake som lærar i 1954, til ein  skule som var i topp stand .  ( Ingrid Espelid Hovig og Olga Leiknes Hopsdal møtes etter 61 år. Dei var kullingar i 1943) Vi fekk ei liste så langt som eit vondt år med alt ein skulle ha med, så mor var engasjert i vekesvis med å sy. Det var sengetøy og håndklær, arbeidsklede, forkle, hette, høvelege sko, og mykje meir som eg ikkje hugsa. Al
Les mer

Hermetisering av middag og frukt, og søndagsdessertar

Bilde
. I dag har vi fryseboksar, og vi kjøper ferskt det meste av året. Vi har det lettvint, og gløymer at for eit par generasjonar sidan var matlaging og husstell  fulltids- jobb. Eg hugsar at mor hermetiserte kjøttkaker med brun saus  og kottelettar. Det var same omstendelege prossessen, med vasking og sterilisering av Norgesglas, koking og steiking av kjøtet som skulle hermetiserast.  Det vart lagt koheit på glasa, og fyllt heilt fullt, og så vart lokket skrudd på. Glasa vart sett i kjellaren, og teke opp til sundagsmiddag  ut over hausten og vinteren. Det kunne vera ein sjangse at maten vart bederva, så ein måtte lukte på, før ein varma det opp. Ellers hermetiserte mor frukt kvar haust. Også der var det vasking og sterilisering av glas, som var oppevart i varm steikeomn til ein skulle bruka dei. Pærer vart skrella og koka i sukkerlake til dei vart møre, og lagt på glas. Ein hella den kokande sukkerlaken over, så glaset vart heilt fullt, og la glaslokket med gummiring på, og skr
Les mer